آشنایی با داروهای ضد‌آریتمی برای فیبریلاسیون دهلیزی
12 تیر 1401 ساعت: 11:4
12 تیر 1401 ساعت: 11:4
نکته‌ای که به ویژه در مورد داروهای ضد‌آریتمی نگران‌کننده است سمیت منحصر به فرد آنها است که تجویز و مصرف آنها را دشوار و نسبتاً خطرناک می‌کند.
دو نوع سمیت کلی وجود دارد که معمولاً با داروهای ضد‌آریتمی مشاهده می‌شود:
• انواع معمول عوارض جانبی که در بسیاری از داروها دیده می‌شود، مانند آلرژی، بی‌خوابی، اختلالات گوارشی و غیره.
• پروآریتمی که با داروهای ضد‌آریتمی مشکل عمده‌ای ایجاد می‌کند. (پروآریتمی به معنای ایجاد آریتمی قلبی است. یعنی این داروها به جای از بین بردن آریتمی‌ها، عملاً می‌توانند آنها را تولید کنند.)
شش داروی ضد‌آریتمی اغلب برای درمان فیبریلاسیون دهلیزی استفاده می‌شود: پروپافنون (ریتمول)، فلکائینید (تامبوکور)، سوتالول (بتاپاس)، دوفتیلید (تیکوسین)، آمیودارون (کوردارون)، و دروندارون (مولتاک). برای هر کسی که از این داروها استفاده می‌کند، درمان باید به دقت فردی باشد تا خطر سمیت به حداقل برسد، اما می‌توان کلیات زیر را بیان کرد:
• ریتمول و تامبوکور تا زمانی که باعث پروآریتمی نشوند نسبتاً خوب تحمل می‌شوند.
در بیماران جوان و سالم که بیماری قلبی زمینه‌ای ندارند و در خطر ابتلا به بیماری قلبی بسیار کم هستند، پروآریتمی بسیار کمی ایجاد می‌کنند. و ممکن است انتخاب خوبی برای تلاش برای بازگرداندن ریتم طبیعی در بیماران مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی باشد. آنها نسبتاً موثر در نظر گرفته می‌شوند.
با این حال، در بیمارانی که هر نوع بیماری زمینه‌ای قلبی دارند، یا در معرض افزایش خطر ابتلا به بیماری قلبی هستند، این داروها به‌ویژه احتمال ایجاد پروآریتمی تهدیدکننده زندگی را دارند و همیشه باید از مصرف آنها اجتناب شود.
• بتاپاس و تیکوسین نیز تا زمانی که باعث ایجاد پروآریتمی نشوند نسبتاً خوب تحمل می‌شوند. در مورد تیکوسین پزشکان باید قبل از اینکه اجازه استفاده از این دارو را داشته باشند، آموزش‌های ویژه‌ای را ببینند. این داروها در کنترل فیبریلاسیون دهلیزی نسبتاً موثر هستند.
• کوردارون یک داروی ضد‌آریتمی واقعا منحصر به فرد است. اگرچه این دارو از هر داروی دیگری در درمان فیبریلاسیون دهلیزی موثرتر است، و در حالی که باعث ایجاد پروآریتمی نسبتاً کمی می‌شود، احتمالاً عوارض جانبی دیگری نیز ایجاد می‌کند که می‌تواند بسیار مهم و حتی تهدیدکننده زندگی باشد.
در نتیجه، کوردارون باید در صورت امکان اجتناب شود. هنگام استفاده از آن، تا زمانی که بیمار دارو را مصرف می‌کند و تا چند ماه پس از قطع دارو، باید نظارت دقیق از نظر مسمومیت انجام شود.
• مولتاک پسر عموی کوردارون است و با این امید ساخته شده است که بدون سمیت به اندازه آن موثر باشد. اما، در حالی که مولتاک در واقع بسیار کمتر از کوردارون سمی است، در کنترل فیبریلاسیون دهلیزی موثر نیست.
مترجم: نرگس قاسمی پناه
منبع: verywellhealth
• انواع معمول عوارض جانبی که در بسیاری از داروها دیده می‌شود، مانند آلرژی، بی‌خوابی، اختلالات گوارشی و غیره.
• پروآریتمی که با داروهای ضد‌آریتمی مشکل عمده‌ای ایجاد می‌کند. (پروآریتمی به معنای ایجاد آریتمی قلبی است. یعنی این داروها به جای از بین بردن آریتمی‌ها، عملاً می‌توانند آنها را تولید کنند.)
شش داروی ضد‌آریتمی اغلب برای درمان فیبریلاسیون دهلیزی استفاده می‌شود: پروپافنون (ریتمول)، فلکائینید (تامبوکور)، سوتالول (بتاپاس)، دوفتیلید (تیکوسین)، آمیودارون (کوردارون)، و دروندارون (مولتاک). برای هر کسی که از این داروها استفاده می‌کند، درمان باید به دقت فردی باشد تا خطر سمیت به حداقل برسد، اما می‌توان کلیات زیر را بیان کرد:
• ریتمول و تامبوکور تا زمانی که باعث پروآریتمی نشوند نسبتاً خوب تحمل می‌شوند.
در بیماران جوان و سالم که بیماری قلبی زمینه‌ای ندارند و در خطر ابتلا به بیماری قلبی بسیار کم هستند، پروآریتمی بسیار کمی ایجاد می‌کنند. و ممکن است انتخاب خوبی برای تلاش برای بازگرداندن ریتم طبیعی در بیماران مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی باشد. آنها نسبتاً موثر در نظر گرفته می‌شوند.
با این حال، در بیمارانی که هر نوع بیماری زمینه‌ای قلبی دارند، یا در معرض افزایش خطر ابتلا به بیماری قلبی هستند، این داروها به‌ویژه احتمال ایجاد پروآریتمی تهدیدکننده زندگی را دارند و همیشه باید از مصرف آنها اجتناب شود.
• بتاپاس و تیکوسین نیز تا زمانی که باعث ایجاد پروآریتمی نشوند نسبتاً خوب تحمل می‌شوند. در مورد تیکوسین پزشکان باید قبل از اینکه اجازه استفاده از این دارو را داشته باشند، آموزش‌های ویژه‌ای را ببینند. این داروها در کنترل فیبریلاسیون دهلیزی نسبتاً موثر هستند.
• کوردارون یک داروی ضد‌آریتمی واقعا منحصر به فرد است. اگرچه این دارو از هر داروی دیگری در درمان فیبریلاسیون دهلیزی موثرتر است، و در حالی که باعث ایجاد پروآریتمی نسبتاً کمی می‌شود، احتمالاً عوارض جانبی دیگری نیز ایجاد می‌کند که می‌تواند بسیار مهم و حتی تهدیدکننده زندگی باشد.
در نتیجه، کوردارون باید در صورت امکان اجتناب شود. هنگام استفاده از آن، تا زمانی که بیمار دارو را مصرف می‌کند و تا چند ماه پس از قطع دارو، باید نظارت دقیق از نظر مسمومیت انجام شود.
• مولتاک پسر عموی کوردارون است و با این امید ساخته شده است که بدون سمیت به اندازه آن موثر باشد. اما، در حالی که مولتاک در واقع بسیار کمتر از کوردارون سمی است، در کنترل فیبریلاسیون دهلیزی موثر نیست.
مترجم: نرگس قاسمی پناه
منبع: verywellhealth
برچسب ها
دیدگاه کاربران
ممکن است این مطالب هم برای شما مفید باشد