سلامت

آیا من مادر سختگیری هستم؟ آیا من در برابر فرزندانم بیش از اندازه سهل‌گیر نیستم؟ آیا من به اندازه کافی برای آن‌ها وقت می‌گذارم؟ قطعاً هر مادری در زندگی خویش بارها این سوالات را از خود پرسیده ‌است چون در عمل یافتن محیطی مناسب حال تربیت کودک، کار ساده‌ای نیست. اما آیا با تعریفی خیلی ساده نمی‌توان گفت که مادر خوب،‌ مادری است که در وهله اول با فرزندش دوست و مهربان است، کامل و بی‌نقص نیست اما نسبت به خویش بخشنده است،‌ خطاهایش را می‌بیند و همیشه درصدد اصلاح آن‌هاست و از همه مهمتر برای نقش پدر احترام قائل است و هر جا که احساس نیاز کند، از پدر خانواده کمک می‌گیرد؟ برای پاسخ به سوالات خود در این حوزه، با ما همراه باشید.

روانشناسان معتقدند مادر خوب، مادری است که به قدر کفایت خوب باشد؛ مادری که می‌داند چگونه به نیازها و خواسته‌های فرزندانش پاسخ دهد؛ مادری که نیازها و خواسته‌های فرزندانش را نه نادیده می‌گیرد و نه زودتر از موعد آن‌ها را برآورده می‌سازد.

مادر خوب بودن؛ برآورده ساختن نیازهای فرزند

یقیناً در ماه‌های آغازین تولد، حضور همیشگی مادر در کنار نوزاد، بزرگترین و حیاتی‌ترین نیاز این موجود کوچک محسوب می‌شود. روانشناسان به مادر توصیه می‌کنند در سال نخست بعد از تولد، با نوزاد بازی کند، طوری‌که او با صدای مادر ارتباط برقرار نماید. مادر باید هر زمان که دوست دارد، دلبندش را در آغوش بکشد و تحت هیچ شرایطی خودش را از نوزاد دریغ نکند.

روانشناسان بر این باورند که مادر باید به صدای قلبش نیز گوش دهد، نسبت به خویش سختگیر نباشد و مُدام آرزوی تبدیل شدن به مادری کامل و بی‌نقص را در سر نپروراند. یادتان باشد کودک از داشتن مادری بی‌عیب و نقص، نه تنها خوشحال نخواهد شد بلکه چه بسا این قضیه برای او دردناک و غم‌انگیز نیز باشد چون در زندگی، کمال‌گرایی و آرزو‌های ناممکن‌، ثمری جز غم نخواهد داشت.

مادر خوب بودن؛ تشویق فرزند به استقلال و عدم وابستگی

روانشناسان بر این باورند که هیچ مادری توان پاسخ‌گویی به تمام نیازها و خواسته‌های فرزندش را ندارد اما باید مراقب باشد که فرزندش را به‌خاطر آنچه که واقعاً هست دوست بدارد نه به‌خاطر دل خودش و در ادامه به مادران توصیه می‌کنند: «کودکان را برای این‌که همیشه در کنارتان باقی بمانند، بزرگ نکنید بلکه آن‌ها را طوری تربیت نمایید که روزی روی پای خودشان بایستند و به استقلال کامل دست یابند».

مادر خوب مادری است که آگاهانه و باتدبیر، به نحوی از فرزندش فاصله می‌گیرد که او در حین بزرگ شدن، از تجارب گوناگونی که این جهان به وی عرضه می‌دارد، به بهترین شکل ممکن بهره‌مند شود، بنابراین در این مسیر، مادر باید مراقب باشد که بیش از اندازه نگران فرزندش نباشد و همیشه از بیمارشدن یا تصادف کردن او بیم و هراس به دل راه‌ ندهد.

هیچ شکی نیست که مادر باید مراقب سلامت و امنیت فرزندش باشد، اما در این مسیر نگرانی بیش از حد فایده‌ای ندارد چون قطعاً این ترس و اضطراب، هم به‌صورت فیزیکی و هم روحی، به فرزند نیز منتقل خواهد شد، بنابراین افراط در خوب بودن از سوی مادر، گاهی اوقات ممکن است به حمایت بیش از اندازه از فرزند ختم شود که قطعاً برای رشد عقلی وی سودی نخواهد داشت. به گفته روانشناسان، مادر خوب باید این توانایی را داشته باشد که میان امنیت و آزادی فرزندش تعادل برقرار کند.

مادر خوب بودن؛ میدان دادن به پدر

روانشناسان کودک معتقدند که پدر باید از همان بدو تولد در کنار نوزادش حضور داشته‌ باشد، او را در آغوش بگیرد و تمام مهر و عاطفه‌اش را نثار دلبندش کند. زمانی‌ که پدر، نوزاد را بغل می‌کند، بوی پدر به نوزاد امنیت می‌دهد و از همین طریق رابطه عاطفی زیبایی میان آن دو شکل می‌گیرد.

زمانی ‌که نوزاد با بدن پدر تماس فیزیکی پیدا می‌کند، یاد می‌گیرد که بدن یک مرد را از یک زن تشخیص‌دهد: روانشناسان خاطرنشان ‌می‌کنند که برای پسربچه‌ها هم‌ذات‌پنداری با جنس مردانه از اهمیت بالایی برخوردار است.

این ارتباط سراسر مهری که میان پدر و نوزاد پسر وجود دارد، اگرچه کمی زودتر از موعد شکل گرفته است، اما در سال‌های آتی این امکان را به پدر می‌دهد تا در موعد مناسب، ارتباط مادر و پسری را کم‌رنگ‌تر و آن را به رابطه پدر و پسری که برای پسر بسیار حیاتی‌ است، ارتقا دهد.

و سرانجام این‌که، نقش مهم پدر نباید از سوی مادر نادیده گرفته شود، بنابراین مادر موظف است که پدر را نیز وارد این بازی کند تا تربیت کودک به بهترین شکل ممکن انجام پذیرد.

ترجمه: عفت عباسیان
منبع: santemagazine.fr