سلامت

1: مشارکت در مکالمات "بدون محدودیت زمانی" را در اولویت قرار دهید.

عجله را متوقف کنید: اگر چند لحظه طول می‌کشد تا پدر شما پاسخ دهد، منتظر بمانید. مهم نیست چقدر تاخیر وجود داشته باشد. زیرا فقط باعث می‌شود که او در آینده از صحبت کردن دلسرد شود.

2: از جملات کوتاهتر استفاده کنید و همزمان بیش از یک سوال نپرسید.

این بدان معنا نیست که انگار با کودکی صحبت می‌کنید. در عوض، سعی کنید افکار مختصر داشته باشید تا شنونده در کلمات گم نشود. همچنین، به دنبال راههایی جدید برای سوالات یا مکالمات باشید. به جای این که بگویید: "آیا یادتان هست چه زمانی این کار را انجام دادیم؟" - که برای او استرس‌زا است- بگویید: "وقتی این کار را کردیم بسیار سرگرم‌کننده بود، درست است؟"

3:به صحبت بیش از حد ارزش ندهید.

گوش دادن واقعی بسیار بهتر از کلمات است. با هم بخندید، گریه کنید و لبخند بزنید، یا فقط از سکوت لذت ببرید. مراقب پاسخ‌ها و نشانه‌های غیر کلامی باشید.

 آیا عصبانی به نظر می‌رسد؟ ناراحت؟ آشفته؟ اگر چنین است، ممکن است موضوعی استرس‌زا باشد، یا ناتوانی در پاسخ دادن به شیوه‌ای که دوست دارد ناامید‌کننده باشد. بر این اساس مکالمه را تغییر دهید.

4: وسایل ارتباطی جایگزین را امتحان کنید.

یک قلم و کاغذ، تخته، تلفن همراه یا لپ تاپ بگیرید. یا موسیقی پخش کنید، که یک روش ارتباطی فوق‌العاده قدرتمند است. زبان نشانه‌ها یا کدهای خود را بسازید تا او بتواند زمان کافی بودنش را مشخص کند یا واقعاً می‌خواهید آنچه را بیان می‌کند بفهمید اما برای این کار به اطلاعات بیشتری نیاز دارید.

5: تا حد ممکن ارتباط برقرار کنید، هم با کلمات و هم با زبان بدن.

تماس چشمی را به طور مداوم حفظ کنید. وقتی او صحبت می‌کند دست او را بگیرید یا دست خود را روی شانه‌های او بگذارید. این ارتباطات ساده به شما کمک می‌کند تا در زمان حال ریشه‌دار باشید و بر یکدیگر تمرکز کنید.

6: آرام باشید و گذشته را به خاطر بسپارید.

اعصاب خود را کنترل کنید، ترس‌های خود را کنار بگذارید، و اگرچه گفتن آن آسان‌تر از انجام آن است، اما سعی کنید احساسات خود را کنترل کنید. فرد را قبل از بیماری تصور کنید و مانند سالهای قبل با او صحبت کنید.

مترجم: نرگس قاسمی پناه

منبع: thehealthy.com