10 مرداد 1400 ساعت: 17:5
هپاتیت خود ایمنی (AIH) یک اختلال نادر و مزمن است که هنگام حمله سیستم ایمنی بدن به سلولهای کبد رخ میدهد و باعث التهاب میشود.

علائم AIH در میان افراد بسیار متفاوت است، از بدون علامت بودن یا داشتن علائم خفیف تا علائم شدید. برخی از بیماران ممکن است هنگام تشخیص هیچ نشانه بالینی نداشته باشند اما در مراحل بعدی ایجاد شود. به نظر میرسد برخی دیگر علائم سریع و حاد دارند.
شایعترین علائم گزارش شده عبارتند از:
• خستگی و ضعف
• درد عضله که هنگام بیدار شدن و صبح شدیدتر است
• اشتهای کم یا بیاشتهایی همراه با کاهش وزن
• علائم گوارشی شامل معده درد، تهوع، استفراغ و اسهال
• بثورات پوستی و خارش
بعدها در طول بیماری، علائم شدیدتری ظاهر میشود. شامل:
• زردی
• تجمع مایع در پاها، مچ پا و معده (آسیت)
• کبودی و بزرگ شدن عروق خونی در پوست (آنژیوم عنکبوتی)
• ادرار تیره
• استئاتوره (چربی اضافی در مدفوع نشان میدهد که بدن آنزیمهای مورد نیاز برای هضم موثر را تولید نمیکند)
تشخیص
اگرچه شناسایی زودهنگام و درمان AIH بسیار مهم است، اما به دلیل ماهیت غیراختصاصی علائم اولیه، تشخیص میتواند چالشبرانگیز باشد. این نیاز به ترکیبی از مشاهدات بافتشناسی، بالینی، بیوشیمیایی و ایمونولوژیکی و حذف سایر اشکال هپاتیت مانند ویروسی یا الکلی دارد.
تشخیص از طریق ارزیابی سرولوژی به همراه بیوپسی کبد توصیه میشود. شاخصهای کلیدی برای تشخیص عبارتند از:
• سطح آنتیبادی ضدهسته ای 1.40 یا بالاتر OR
• سطح آنتیبادی ماهیچه صاف 1.40 یا بالاتر
• ایمونوگلوبین در انتهای بالای نرمال
• بافتشناسی کبد از طریق بیوپسی سازگار با هپاتیت
• عدم وجود هپاتیت ویروسی
علل
علت دقیق AIH ناشناخته است، هر چند عوامل ژنتیکی و محیطی در توسعه آن دخیل هستند. همانطور که در مورد بسیاری از بیماریهای خودایمنی وجود دارد، تصور میشود که ناشی از تاثیرات محیطی در یک فرد آسیبپذیر ژنتیکی است.
چنین محرکهایی میتوانند ویروسی یا مرتبط با دارو باشند و ممکن است شبیه آنتیژنها ظاهر شده و با یکدیگر تداخل داشته باشند. قرار گرفتن مکرر در برابر این محرکها میتواند باعث واکنش خودکار واکنش AIH شود.
درمان
پس از تشخیص، AIH نیاز به درمان سرکوبکننده سیستم ایمنی برای کاهش پاسخ خودایمنی، تسکین علائم و کاهش خطر عوارضی مانند سیروز دارد. اولین خط درمان معمولاً با کورتیکواستروئیدها است که التهاب سیستمیک را کاهش میدهد. معمولاً با دوز بالاتر شروع میشود، تا زمانیکه کمترین دوز موثر تعیین نشود، کاهش مییابد.
پاسخ به دوز از طریق آزمایش خون اندازهگیری میشود که بر کاهش آنزیمهای کبدی ALT و AST نظارت میکند. وقتی داروها پیشرفت بیماری را کند یا متوقف نکنند و عوارضی مانند سیروز برگشتناپذیر یا نارسایی کبدی ایجاد شده باشد، تنها گزینه درمانی پیوند کبد است.
مترجم: نرگس قاسمی پناه
منبع: news-medical.net