راهنمای عینی اسکیزوفرنی یا جنون جوانی
اسکیزوفرنی (جنون جوانی) چیست؟
18 بهمن 1399 ساعت: 19:11



اسکیزوفرنی یا شیزوفرنی نوعی اختلال روانی شدید و مزمن است که بر نحوه تفکر، احساس و رفتار فرد تاثیر می‌گذارد. در افراد مبتلا به این اختلال، مرز بین واقعیت و توهم از بین می‌رود و این افراد دیگر قادر به تشخیص واقعیت نیستند
علائم آن موجب ناتوانی کامل فرد از انجام امور روزانه خود می‌شود. برای درک آن بهتر است ابتدا همه علائم آن را مرور کنیم.

1. اسکیزوفرنی چیست؟

یک بیماری روانی جدی است که بدون مراقبت می‌تواند ناتوان‌کننده باشد. حدود 1درصد آمریکایی‌ها به آن مبتلا هستند. افرادی که به این بیماری مبتلا می‌شوند ممکن است صداهایی را بشنوند، مناظر خیالی را ببینند یا بر این باور باشند که سایر افراد افکارشان را کنترل می‌کنند. این احساسات شخص را می‌ترساند و منجر به اختلال در رفتار می‌شود. اگر چه درمانی وجود ندارد، اما درمان می‌تواند جدی‌ترین علائم را کنترل کند. برخلاف سوءتعبیر معمول، اسکیزوفرنی اختلال شخصیتی چندگانه نیست.

2. علائم آن چیست؟

عبارتند از:

* توهم: شنیدن یا دیدن چیزهای خیالی
 * هذیان: داشتن عقاید کاملا نادرست
روان گسیختگی: وضعیتی که در آن فرد از نظر جسمی و در طولانی‌مدت در یک موقعیت خاص قرار می‌گیرد. 
 علائم دیگر مانند لذت نبردن از زندگی روزمره و کناره‌گیری از فعالیت‌های اجتماعی، ممکن است موجب حالتی شبیه به افسردگی شود.

3. چگونه بر روی افکار تاثیر می‌گذارد؟

افراد مبتلا به اسکیزوفرنی ممکن است در کنترل افکار و یا ایجاد ارتباط منطقی دچار مشکل شوند. آنها ممکن است احساس کنند که ذهنشان از یک فکر نامرتبط به یک فکر دیگر می‌رود. گاهی اوقات «فرار فکر» دارند یعنی بطور ناگهانی فکر از سرشان می‌رود یا «انسداد فکر» دارند یعنی افکار در ذهن آنها متوقف می‌شود.

4. تاثیر بر روی رفتار:

این بیماری از بسیاری جهات تاثیر کلی دارد. افراد ممکن است حرف بزنند و بدون احساس باشند یا نتوانند کلمات را سرهم کنند. ممکن است تحریک شده باشند و یا هیچگونه بیانی از خود ابراز نکنند. بسیاری از آنها در تمیز نگه داشتن خود یا خانه شان مشکل دارند. برخی رفتارهای تکراری مانند درجا قدم زدن دارند. بر خلاف شایعات، احتمال خطر خشونت علیه دیگران اندک است.

5. چه کسی مبتلا می‌شود؟

همه افراد می‌توانند مبتلا شوند. در زنان و مردان و نژادهای مختلف به یک اندازه اتفاق می‌افتد. علائم آن معمولا بین سن 16 تا 30 سالگی شروع می‌شود. علائم اولیه ممکن است هفته‌ها، ماه‌ها یا حتی سال‌ها قبل از اولین روان پریشی کامل بروز کند. در مردان زودتر از زنان شروع می‌شود. اسکیزوفرنی به ندرت در دوران کودکی یا پس از 45 سالگی اتفاق می‌افتد. افراد مبتلا به اسکیزوفرنی یا سایر اختلالات روان پریشی بیشتر در بین افراد خانواده ممکن است ایجاد شود.

6. علت آن چیست؟

دانشمندان علت آن را نمی دانند. ژن، تجربیات و محیط زندگی یک شخص ممکن است در این امر دخیل باشد. نظریه‌ها نشان می‌دهد که چگونه مناطق خاص مغز فعالیت کرده و کار می‌کنند مانند اشکالات موجود در مواد شیمیایی مغز مانند دوپامین و گلوتامات. همچنین تفاوت‌های ساختاری نیز ممکن است وجود داشته باشد، مانند فقدان سلول‌های عصبی که منجر به ایجاد حفره‌های بزرگتر مملو از مایعات یا حفره های خالی در مغز می‌شود.

7. چگونه پزشکان آن را تشخیص می‌دهند؟

هیچ نوع آزمایشی برای تشخیص اسکیزوفرنی وجود ندارد، بنابراین معمولا پزشکان تشخیص و بررسی را بر اساس سابقه و علائم فرد انجام می‌دهند. آنها در ابتدا سایر دلایل پزشکی را رد می‌کنند. در نوجوانان، ترکیبی از سوابق خانوادگی و برخی رفتارها می‌تواند به پیش بینی ابتلاء اسکیزوفرنی کمک کند. زمانی که علائم برای اولین بار بروز می‌کند، پیش از اولین قسمت روان پریشی را دوره مقدماتی می‌نامند که ممکن است روزها، هفته‌ها یا حتی یک سال به طول بیانجامد. گاهی اوقات تشخیص آن دشوار است زیرا معمولا دلیل خاصی برای آن وجود ندارد. مقدمه آن با مواردی همراه است که می‌تواند تغییرات رفتاری ظریف به ویژه در نوجوانان باشد. این رفتارها شامل کناره‌گیری از گروه‌های اجتماعی و داشتن سوءظن غیر معمولی است، اما این صرفا برای تشخیص کافی نیست.

8. داروهایی که آن را درمان می‌کند:

داروهای تجویز شده می‌توانند علائمی مانند تفکر غیرطبیعی، توهم و هذیان را کاهش دهند. برخی از افراد عوارض جانبی نگران‌کننده مانند لرزش و افزایش وزن را دارند. داروها همچنین ممکن است با سایر داروها یا مکمل‌ها تداخل داشته باشند، اما در بیشتر موارد، تجویز دارو برای درمان اسکیزوفرنی ضروری است.

9. نقش درمان:

مشاوره می‌تواند موجب بهبود شیوه‌های بهتر تشخیص و کنترل رفتارها و افکار بد و بهبود روابط افراد با دیگران شود. هرچه درمان زودتر انجام شود، نتیجه بهتری خواهد داشت. در درمان رفتارشناختی، افراد یاد می‌گیرند که واقعیت افکار خود را بیازمایند و علائم را بهتر کنترل کنند. سایر اشکال درمانی به بهبود روابط، مراقبت از خود و مهارت‌های ارتباطی کمک می‌کند.

10. راهنمابی درست:

برنامه‌های توانبخشی اسکیزوفرنی به مردم می‌آموزد که چگونه کارهای روزمره را انجام دهند مانند؛ استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی، مدیریت پول، خرید مواد غذایی یا پیداکردن و حفظ شغل. این برنامه‌ها وقتی در یک عملکرد تیمی مانند مراقبت ویژه هماهنگ (CSC)قرار می‌گیرند، بهترین عملکرد را خواهد داشت. این شیوه درمان شامل داروها، درمان و خدمات اجتماعی به همراه مداخلات آموزشی و اشتغال است.

11. تداوم در درمان:

 افراد مبتلا به اسکیزوفرنی به دلیل عوارض جانبی یا عدم درک این بیماری، گاهی داروهای خود را کنار می‌گذارند. این کار خطر بازگشت علائم جدی را افزایش می‌دهد و می‌تواند منجر به یک دوره روان پریشی شود (که در آن فرد ارتباط خود را با واقعیت قطع می‌کند). مشاوره منظم به افراد کمک می‌کند تا به درمان خود ادامه دهند و از شدت بیماری یا نیاز به بستری شدن در بیمارستان جلوگیری می‌کند.

12. سختی‌های کار:

افراد مبتلا به اسکیزوفرنی اغلب در نگهداری یا یافتن شغل مشکل دارند. این امر تا حدی به این دلیل است که این بیماری بر روی تفکر، تمرکز و ارتباطات فرد تاثیر می‌گذارد، اما همچنین از این واقعیت ناشی می‌شود که علائم این بیماری در بزرگسالی یعنی از زمانی که بسیاری از افراد کار خود را شروع می‌کنند، شروع می‌شود. توانبخشی حرفه‌ای و شغلی می‌تواند به افراد در توسعه مهارت‌های عملی شغلی کمک کند.

13. چه زمانی فرد به آن دچار می‌شود:

روابط می‌تواند برای افراد مبتلا به اسکیزوفرنی امری دشوار باشد. افکار و رفتارهای غیرعادی این افراد می‌تواند دوستان، همکاران و اعضای خانواده را از آنها دور کند. درمان هم می‌تواند کمک‌کننده باشد. یک شکل از درمان بر ایجاد و پرورش روابط متمرکز است. اگر با کسی که به اسکیزوفرنی مبتلاست نزدیک باشید، ممکن است بخواهید به یک گروه افراد حامی بپیوندید یا خودتان مشاوره بگیرید، بنابراین می‌توانید حمایت شوید و از تجربیات افراد مبتلا، استفاده کنید.

14. الکل و مواد مخدر خطرناک هستند:

افراد مبتلا به اسکیزوفرنی بیش از سایر افراد، احتمال سوء مصرف الکل یا داروهای غیرمجاز را دارند. برخی از مواد، از جمله ماری جوانا و کوکائین، می‌توانند علائم را بدتر کنند. سوءمصرف مواد مخدر همچنین در درمان اسکیزوفرنی اختلال ایجاد می‌کند. اگر کسی را می‌شناسید که با آن سر و کار دارد، به دنبال مصرف داروهایی باشید که برای افراد مبتلا به اسکیزوفرنی ساخته شده است.

15. تشخیص قبل از بارداری:

زنان مبتلا به اسکیزوفرنی که قصد بارداری دارند باید با پزشکان خود مشورت کنند تا مطمئن شوند مصرف این داروها در دوران بارداری بی خطر است. مطالعات مربوط به ایمنی داروی اسکیزوفرنی در دوران بارداری امیدوار‌کننده است، اما اگرچه هیچ ارتباط مشخصی بین داروهای اسکیزوفرنی، نقایص مادرزادی یا عوارض جدی بارداری وجود ندارد، در ابتدا مهم است که در مورد آن با پزشک مشورت کنید.

16. چه زمانی ابتلا نسبی است:

متقاعد کردن فرد مبتلا به اسکیزوفرنی در کمک گرفتن از دیگران، ممکن است دشوار باشد. درمان اغلب زمانی شروع می‌شود که یک دوره روان پریشی منجر به بستری فرد در بیمارستان باشد. هنگامی که فرد به ثبات رسید، اعضای خانواده می‌توانند برای جلوگیری از شدت بیمازی، این کارها را انجام دهند:
فرد را به استمرار در مصرف دارو تشویق کنید.
بطور منظم به پزشک مراجعه کنید.
 حمایت کنید و احترام بگذارید.

17. از کجا بیشتر اطلاعات بگیریم؟

برای کسب اطلاعات بیشتر از اسکیزوفرنی، با موسسه ملی بهداشت روان(NIMH) یا انجمن ملی بیماری‌های روانی(NAMI)تماس بگیرید. این انجمن می‌تواند ارتباط شما را با گروه‌های پشتیبان محلی بیماران و خانواده‌های آنها برقرار کند.

مترجم: مهتا زمانی‌نیک 
منبع: WebMD
برچسب ها
دیدگاه کاربران

ممکن است این مطالب هم برای شما مفید باشد

طراحی و اجرا توسط: هیاهو