سلامت

حدودا از هر 100 نفر بزرگسال، یک نفر است که در طول زندگی خود دچار این اختلال می‌شود. معمولا این اختلالات بعد از سنین نوجوانی اتفاق می‌افتد. در سنین بالاتر از 40 سال این اختلالات غیر معمول است. مردان و زنان به یک اندازه در معرض ابتلا به این اختلالات قرار دارند.

 
1- اختلال دوقطبی چیست؟

اختلال دوقطبی که گاهی اوقات افسردگی شیدایی نیز نامیده می‌شود، باعث تغییرات شدید خلقی می‌شود. افرادی که به آن مبتلا هستند ممکن است هفته‌ها قبل از رفتن در حالت افسردگی عمیق، احساس کنند که در اوج هستند. طول هر فراز و فرود از فردی به فرد دیگر بسیار متفاوت است.

2- مرحله افسردگی چگونه است.

بدون درمان، فرد مبتلا به اختلال دوقطبی ممکن است دوره شدید افسردگی را داشته باشد. علائم آن شامل غم، اضطراب، از دست دادن انرژی، ناامیدی و اختلال در تمرکز است. افراد مبتلا ممکن است علاقه خود را به فعالیت‌هایی که قبلاً از آن لذت می‌بردند را از دست بدهند. همچنین افزایش یا کاهش وزن، خواب زیاد یا خیلی کم و حتی فکر کردن در مورد خودکشی امری عادی است.

3- وقتی فرد دیوانه می‌شود.

در طول این مرحله، مردم احساس می‌کنند فوق‌العاده شارژ هستند و فکر می‌کنند می‌توانند هر کاری را انجام دهند. عزت نفس آنها از کنترل خارج می‌شود و نشستن برای آنها سخت است. بیشتر صحبت می‌کنند، به راحتی حواسشان پرت می‌شود، افکارشان به هم می‌خورد و خواب کافی ندارند و اغلب منجر به رفتارهای بی‌پروا مانند  ولخرجی، تقلب، رانندگی سریع و سوءمصرف مواد می‌شوند. سه مورد یا بیشتر این علائم تقریباً هر روز در طول هفته همراه با احساس هیجان شدید ممکن است یک دوره جنون را نشان دهد.

4- دوقطبی نوع یک در مقابل دوقطبی نوع دو

افراد مبتلا به اختلال دوقطبی نوع یک حداقل یک هفته فاز شیدایی دارند. بسیاری از آنها نیز مراحل افسردگی جداگانه‌ای دارند. مبتلایان به دوقطبی دچار افسردگی جدی می‌شوند اما به جای دوره‌های شیدایی کامل، نوسانات هیپومانیک کمی دارند که شدت کمتری دارد و ممکن است کمتر از یک هفته طول بکشد. ممکن است خوب به نظر برسند، اگرچه خانواده و دوستان متوجه تغییر روحیه آنها می‌شوند.

4- اپیزود مختلط چیست؟

هنگامی که افراد مبتلا به اختلال دوقطبی همزمان علائم افسردگی و شیدایی را دارند یا بسیار نزدیک به هم هستند، یک دوره شیدایی یا افسردگی با خصوصیات متفاوت نامیده می‌شود و می‌تواند منجر به رفتار غیرقابل پیش‌بینی شود، مانند انجام کارهای خطرناک در هنگام احساس ناامیدی و خودکشی اما با انرژی و تحریک. اپیزودهای خلقی دارای ویژگی‌های مختلط ممکن است در زنان و افرادی که در سنین جوانی دچار اختلال دوقطبی می‌شوند، تا حدودی شایع باشد.

6- علت چیست؟

پزشکان دقیقاً نمی‌دانند چه عواملی باعث اختلال دوقطبی می‌شود. نظریه‌های فعلی معتقدند که این اختلال ممکن است در اثر ترکیبی از عوامل ژنتیکی و عوامل بیولوژیکی و همچنین عوامل محیطی باشد.  دانشمندان تصور می‌کنند که مدارهای مغزی که در تنظیم خلق و خو، انرژی، تفکر و امور بیولوژیکی نقش دارند ممکن است در افراد مبتلا به اختلال دوقطبی منجر به تغییر در خلق و خو و سایر تغییرات مرتبط با عملکرد غیرطبیعی باشد.

7-  چه کسانی در معرض خطر هستند؟

زنان و مردان هر دو دچار اختلال دوقطبی می‌شوند. در بیشتر موارد، علائم معمولاً در افرادی که بین  30 - 15 سال دارند شروع می‌شود. به ندرت، ممکن است از کودکی آغاز شود. این شرایط ممکن است گاهی در خانواده‌ها بروز کند اما ممکن است همه افراد یک خانواده به این بیماری مبتلا نشوند.

8- چگونه بر زندگی روزمره تاثیر می‌گذارد.

 اختلال دوقطبی اگر در کنترل نباشد، می‌تواند در بسیاری از زمینه‌های زندگی از جمله شغل، روابط، خواب، سلامتی و پول مشکل ایجاد کند و منجر به یک رفتار پرخطر شود و می‌تواند برای افرادی که به شما اهمیت می‌دهند استرس‌زا باشد و مطمئن نیستند که چگونه به فرد کمک کنند یا ممکن است نفهمند که چه اتفاقی می‌افتد. 

9- رفتار پرخطر

بسیاری از افراد مبتلا به اختلال دوقطبی در مصرف مواد مخدر یا الکل مشکل دارند. آنها ممکن است برای تسکین علائم ناخوشایند تغییرات خلقی خود از مواد مخدر استفاده کنند. سوءمصرف مواد همچنین ممکن است به عنوان بخشی از بی‌احتیاطی و لذت‌جویی مربوط با شیدایی مستعد باشد.

10- فکر خودکشی

افراد مبتلا به اختلال دوقطبی 10 تا 20 برابر بیشتر از دیگران خودکشی می‌کنند. علائم هشداردهنده مثل صحبت در مورد خودکشی، نظم دادن به امور  و انجام کارهای بسیار پرخطر است. اگر شخصی را می‌شناسید که ممکن است در معرض خطر باشد، اگر فرد قصد خودکشی دارد، با اورژانس تماس بگیرید یا به آن فرد کمک کنید تا سریعاً به اورژانس برسد.

11- پزشک چگونه آن را تشخیص می‌دهد.

 گام اساسی سایر علل احتمالی، تغییرات خلقی شدید، از جمله  شرایط دیگر یا عوارض جانبی برخی داروهاست. پزشک فرد را معاینه می‌کند و از او سوال می‌پرسد. ممکن است شما را به آزمایشگاه نیز بفرستد. یک روان‌پزشک معمولاً پس از بررسی دقیق همه این موارد، تشخیص را انجام دهد. او همچنین ممکن است با افرادی که شما را به خوبی می‌شناسند صحبت کند تا بفهمد آیا روحیه و رفتار شما تغییرات زیادی داشته است یا خیر.

12- چه دارویی موثر است.

انواع مختلفی از داروها برای اختلال دوقطبی موثر است. این داروها شامل تثبیت‌کننده‌های خلقی هستند که از وقایع پرفراز و نشیب و همچنین داروهای ضدافسردگی و داروهای ضدروان‌پریشی جلوگیری می‌کنند. وقتی در مرحله شیدایی یا افسردگی قرار ندارید، افراد معمولاً برای جلوگیری، از داروهای نگهدارنده مصرف می‌کنند.

13- گفتگودرمانی برای درمان اختلال دوقطبی.

مشاوره می‌تواند به افراد در مصرف دارو و کنترل زندگی کمک کند. رفتاردرمانی شناختی بر تغییر افکار و رفتارهای همراه با تغییرات خلقی متمرکز است. هدف از درمان بین‌فردی، سهولت در فشار اختلال دوقطبی بر روابط شخصی است. ریتم‌درمانی اجتماعی به افراد کمک می‌کند تا برنامه‌های روزمره‌شان را توسعه داده و حفظ کنند.

14- چکار باید کرد.

عادت‌های روزمره نمی‌توانند اختلال دوقطبی را درمان کنند اما به شما اطمینان می‌دهد که به اندازه کافی بخوابید، وعده‌های غذایی منظم بخورید و ورزش کنید. از مصرف الکل و داروهای دیگر خودداری کنید، زیرا باعث بدتر شدن علائم می‌شود. اگر مبتلا به اختلال دوقطبی هستید، باید یاد بگیرید که «خط قرم» چیست. نشانه‌هایی از فعال بودن این بیماری است و برنامه‌ای داشته باشید که در صورت بروز چه کاری باید انجام دهید.

15- الکتروشوک‌درمانی 

این روش درمانی، در حالی که تحت بیهوشی عمومی خواب هستید، انجام می‌شود و می‌تواند علائم خلقی اختلال دوقطبی را به سرعت بهبود ببخشد. از جریان الکتریکی برای ایجاد تشنج در مغز استفاده می‌کنند. یکی از سریع‌ترین راه‌ها برای کاهش علائم شدید، الکتروشوک‌درمانی است و اغلب گزینه درمانی مطمئن و موثر برای دوره‌های شدید خلقی است که داروها به بهبود صحیح علائم کمکی نکرده‌اند و درمانی ایمن و بسیار موثر است.

16- اجازه دهید دیگران وارد شوند.

اگر مبتلا به اختلال دوقطبی هستید، ممکن است بخواهید به افراد نزدیک مانند همسر یا خانواده خود بگویید، بنابراین می‌توانند به مدیریت بیماری کمک کنند. سعی کنید نحوه تاثیر آن بر شما و نیازهایتان را توضیح دهید. با حمایت آنها، ممکن است احساس ارتباط و انگیزه بیشتری کنید تا به برنامه درمانی خود پایبند شوید.

17- نگران دیگری هستند.

بسیاری از افراد مبتلا به اختلال دوقطبی متوجه نمی‌شوند که مشکلی دارند یا از کمک گرفتن پرهیز می‌کنند. اگر فکر می‌کنید یکی از دوستان یا اعضای خانواده شما ممکن است به آن مبتلا باشد، ممکن است بخواهید آنها را تشویق کنید تا به پزشک یا یک متخصص بهداشت روان صحبت کند تا آنچه را که اتفاق می‌افتد را بررسی کند و آنها را برای درمان آماده کند. نسبت به احساسات آنها حساس باشید و به یاد داشته باشید که تشخیص آن به یک متخصص نیاز دارد اما اگر به علت اختلال دوقطبی یا بیماری روانی دیگری باشد، درمان کمک‌کننده است.

مترجم: مهتا زمانی‌نیک 
منبع:  WebMD