با خدا باش و از کوره در نرو!/ متصدی شغل مادری خداست
22 تیر 1399 ساعت: 17:4



مادری تنها شغلی است که متصدی آن خود خداست. کسی به عنوان کارفرما بالای سر شغلی مادری ایستاده است که ریز و درشت کارها و نیاتی که ما در مسئولیت مادری خود انجام می‌دهیم را می‌داند.
به گزارش سلامت، تابستان امسال در زندگی بچه‌ها اینطور رقم خورد که در خانه بمانند. نه خبری از استخر و کلاس تابستانی هست و نه بازی در پارک و دوچرخه‌سواری و فوتبال. آمار شیوع و ابتلا به کرونا دوباره بالا رفته است و به جز بزرگترهایی که مجبور هستند از خانه خارج بشوند بچه‌ها در خانه می‌مانند تا از شر کرونا در امان باشند.

تا اینجای کار داستان به خودی خود غصه‌دار هست. اما ماجرا وقتی چالشی‌تر می‌شود که یک سر دیگر این ماجرا یعنی والدین را هم ببینیم. والدینی که آنها هم از روزمرگی‌ها تفریحات، دیدار دوستان و حتی یک پیاده‌روی ساده و بی‌دلیل در خیابان جهت بازگشت روحیه‌ی از دست رفته، بازمانده‌اند و این روزها اکثر اوقات خود را در محیط‌های آپارتمانی نه چندان بزرگ با بچه‌ها می‌گذرانند.

گله بسیاری از والدین در این روزها این است که فشار روحی باعث می‌شود تا بعضی اوقات به اصطلاح «از کوره دربروند» و ناراحتی خود را سر بچه‌ها خالی کنند. زهرا مرزانی؛ مشاور و مدرس دوره‌های تربیت مربی گفت و گویی با خبرگزاری فارس برای والدین آگاهی که از عصبانیت‌های ناخواسته خود در برابر کودکان ناراضی هستند، راهکارهای خوبی ارئه داده است که در ادامه مرور خواهیم کرد.

چرا از کوره در می‌روم؟

اولین کار این است که والدین از خودشان بپرسند چه اتفاقی می‌افتد که من دچار این خشم می‌شوم؟ پاسخ این سوال باید دقیق باشد. در واقع یک هیجانی درباره یک اتفاقی در ما محبوس شده و تخلیه این هیجان خودش را به صورت خشم نشان می‌دهد. آن اتفاق و آن ماجرای قبل از تخلیه هیجانی به طور دقیق باید مشخص بشود.

مادری که اغلب بچه‌ها را بیرون می‌برده است و در این بین برای خودش هم زمانی می‌خریده است الان فضای فراهمی برای تکرار این تجربه ندارد. برای هرکس کاری که قبل از شرایط خاص فعلی او را خوشحال می‌کرده است متفاوت است. ما الان اینطور در نظر می‌گیریم که برای یک مادر همین تفریح ساده روزانه در کنار فرزندان باعث تخلیه انرژی و هیجان او بوده است.

اما مهم عدم تکرار این تجربه خوشایند قبلی است که حالا باعث شده مادر این عدم تخلیه هیجانی را به صورت خشم از خودش بروز بدهد. هدف اولیه این خشم هم با توجه به شرایط فعلی بچه‌ها هستند. والدین آگاه اغلب بعد از بروز این خشم و وقتی تخلیه هیجانی حاصل شد از کار خود پشیمان می‌شوند. چون تازه یادشان می‌آید که بچه‌ها مقصر نیستند و یا اصلا این موضوعی که به خاطر آن سر کودک داد زده‌اند آنقدرها هم موضوع مهمی نبوده است. پس والدین باید چه کنند؟

مادرها هم عصبانی می‌شوند

اولین نکته‌ای که باید به آن توجه کرد عدم سرزنش خود است. دیگران هم در این شرایط که مادر به صورت مقطعی تغییر رفتار داده است باید از سرزنش او خودداری کنند. شرایط این روزهای جامعه شرایط سختی است و مادرها به خاطر مسئولیت‌ها و وظایفشان خیلی بیشتر در این ماجرا متحمل سختی می‌شوند.

همه آدمها عصبانی می‌شوند و مادر هم یک آدم است. مهم این است که او به مشکل خودش واقف باشد و درصدد باشد تا راه‌حلی برای رفع آن پیدا کند. از کسانی که می‌تواند  در برگشتن آرامش مادر به او کمک کند، پدر خانواده است. این روزها تعدادی از مردان دورکار شده‌اند یا به خاطر شرایط کرونا ساعتهای کاری سفت و سختی ندارند و می‌توانند کمی از مرخصی‌های خود استفاده کنند. حتی آنهایی هم که این شرایط را ندارند به هر حال در قبال خانه، همسر و فرزندان خود مسئولیتی دارند. اینجا جایی است که خانواده به کمک پدر نیاز دارد.

حتما برای مادر باید یک روز را در هفته خالی کرد. این یک روز باید روز ریکاوری مادر باشد. یعنی مادر از خانه بیرون برود، فعالیت موردعلاقه‌اش را انجام بدهد یا اصلا آن روز بدون مسئولیت برای خودش باشد. وقتی بعد از پایان آن روز مادر به خانه برمی‌گردد نتایج این حال خوب شامل همه افراد خانواده می‌شود.

اول مادر بعد فرزندان

وقتی کسی تحت فشار است و علاوه بر این دلخوشی‌های گذشته خود مثل دیدار دوستان و... را هم از دست داده است، نمی‌توانیم به او بگوییم این‌ها را رها کن! بیا به تو یاد بدهم چه‌طور بچه‌ را سرگرم کنی یا مثلا در خانه چه بازی‌هایی می‌شود با بچه انجام داد!

حتی اگر پدر خانواده هم توانایی همکاری در این عرصه را نداشته باشد ما به خانواده‌ها می‌گوییم با کمک گرفتن از یکی از اقوام و آشنایان مطمئن و سپردن بچه به دست آنها، این وقت را برای مادر بخرند. گاهی حتی شاید یک نفر اگر دوساعت در یک اتاق کتاب بخواند یا فیلم موردعلاقه‌اش را تماشا کند حالش بهتر می‌شود. خانواده باید این دلخوشی مادر را بشناسد و دست کم هفته‌ای یکبار شرایط رسیدن به این دلخوشی را برای او فراهم کند. اگر حتی یک روز در هفته هم ممکن است روزی چندساعت این زمان را فراهم کنند. این موضوع مخصوصا برای مادرانی که دارای بیشتر از یک فرزند هستند اهمیت بالاتری پیدا می‌کند.

متصدی شغل مادری، خداست

مادران در زمانی که برای خود دارند می‌توانند بخشی از این بازگشت روحیه را با امورات معنوی برای خود به دست بیاورند. مادری تنها شغلی است که متصدی آن خود خداست. کسی به عنوان کارفرما بالای سر شغلی مادری ایستاده است که ریز و درشت کارها و نیاتی که ما در مسئولیت مادری خود انجام می‌دهیم را می‌داند. خود این تصور باعث می‌شود نگاه مادر به فرزندآوری نگاه باآرامش‌تری باشد. درواقع ما مادر نمی‌شویم که رنج بکشیم و شرایط سختی را تحمل کنیم تا فرزندمان بزرگ بشود. بلکه مادر می‌شویم تا همراه آن رشد کنیم. تحمل سختی‌های فرزندپروری و یا رفع و رجوع شرایطی که در خانه ناشی از حضور یک فرزند است، زمینه رشد است واین حتما به عنوان یک مادر به نفع ماست.

در متون روان‌شناسی جدید برای بالابردن تحمل و انعطاف‌‌پذیری از کلمه ترجمه شده‌ی «تاب‌آوری» استفاده می‌شود. جدای از اینکه این کلمه خودش بارمنفی دارد، درباره مادری نگاه بسیار سطح پایینی است. نگاه دینی و معنوی به سختی‌های فرزندپروری می‌تواند روح مادر را پرروش بدهد، ویژگی‌های مثبت به نسبت زمانی که مادر نبوده است در او به وجود بیاورد و و او را بزرگ کند.

حالا نوبت بازی دسته‌جمعی است

وقتی این زمان ریکاوری را برای مادر در نظر گرفتیم و شرایط آن را فراهم کردیم حالا می‌توانیم به سراغ بچه‌ها برویم. در واقع مرحله‌ای که در آن از بازی مناسب برای کودکان در خانه یا توجه به کودکان در شرایط خاص شیوع کرونا صحبت می‌کنیم بعد از در نظر گرفتن این زمان ریکاوری برای مادر است. با این سلسله مراتب است که یک همزیستی با‌آرامش و سودمند بین مادر و فرزندان در خانه اتفاق می‌افتد.

توصیه من در بازی هم این است که حتما بازی خانوادگی را در برنامه داشته باشیم. یعنی در سرگرم کردن کودکان این برنامه را هم بگنجانیم که روزانه بازی‌هایی داشته باشیم که تمام خانواده در آن درگیر بشوند و در اصطلاح به همه خوش بگذرد.
خبرگزاری فارس
برچسب ها
دیدگاه کاربران

ممکن است این مطالب هم برای شما مفید باشد

طراحی و اجرا توسط: هیاهو