چرا بیماران سیاه‌پوست از نظر سرطان خون بدتر می‌شوند؟
جایی که بیماران زندگی می‌کنند و دسترسی آنها به مراقبت‌های بهداشتی با کیفیت مهم است. بقای بیماران سیاه‌پوست مبتلا به AML باز هم کوتاه‌تر است ، حتی وقتی که به همان اندازه بیماران سفیدپوست به درمان دسترسی دارند- ممکن است تفاوتهای ژنتیکی این حالت را توضیح دهد.
دکتر دونالد، استادیار پزشکی، خون شناسی و انکولوژی پزشکی در دانشکده پزشکی دانشگاه تولان در نیواورلئان گفت: کارهای قابل توجهی برای انجام دادن وجود دارد و باید فاصله‌های قابل توجهی برای جبران وجود داشته باشد.
برای اولین مطالعه، محققان سوابق پزشکی بیش از 800 نفر را در شیکاگو مبتلا به AML مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند و دریافتند که بیماران سیاه‌پوست از جوامع مستضعف در مقایسه با بیماران سفیدپوست 48٪ بیشتر خطر مرگ ناشی از بیماری را دارند.
این یافته‌ها نشان داد که بیماران اسپانیایی مبتلا به AML که از محله‌های محروم هستند، در مقایسه با بیماران سفیدپوست، 20٪ بیشتر خطر مرگ دارند.
بدون محاسبه نابرابری‌های همسایگی، شکاف در میزان بقا در بیماران AML سیاه و سفید کاهش یافت، که نشان می‌دهد کد پستی یک بیمار در احتمال زنده ماندن آنها از سرطان نقش دارد.
محققان گفتند که بسیاری از توضیحات بالقوه برای اختلاف جغرافیایی وجود دارد.
به گفته دکتر باهوانا باتناگار، متخصص سرطان دانشگاه ایالتی اوهایو (OSU) و نویسنده اصلی مطالعه دوم، دسترسی به طور بالقوه می‌تواند یک مسئله باشد، از نظر امکان دسترسی به مراکز مراقبت‌های عالی که دارای آزمایش کارآزمایی بالینی هستند و پزشکانی که تخصص خاصی در بیماری و درمان برخی از این سرطان‌های نادر دارند. من فکر می‌کنم گاهی اوقات جایی که این مراکز بزرگتر سرطان واقع شده‌اند می‌توانند مانعی برای دسترسی به خدمات درمانی باشند.
باتناگار یک متخصص خون و متخصص در زمینه درمان AML در مرکز سرطان جامع OSU در کلمبوس است.
در مطالعه دوم، تیم وی یک پایگاه داده سرطان در سراسر کشور را تجزیه و تحلیل کرد. که نشان داد بیماران جوان سیاه‌پوست مبتلا به AML 27٪ بیشتر از بیماران جوان سفیدپوست می‌میرند. باتناگر گفت، به طور معمول، بیماران جوان‌تر فرصت بیشتری برای درمان دارند.
داده‌های آزمایش بالینی نشان داد، حتی زمانی که بیماران از هر دو نژاد درمان‌های یکسانی را دریافت می‌کردند، نتایج بیماران سیاه‌پوست بدتر بود.
باتناگر گفت: حتی اگر دسترسی یکسانی به درمان و میزان بهبودی یکسانی داشته باشند، بیماران زنده سیاه‌پوست به طور قابل توجهی شانس بقای کمتری نسبت به بیماران سفیدپوست دارند.
اما چرا؟
محققان گفتند: تجزیه و تحلیل ژنتیکی تفاوت سلولهای سرطانی بیماران سیاه و سفید مبتلا به AML را نشان داد.
پزشکان اکنون می‌دانند که اگر سلولهای لوسمی بیمار جهش‌های ژنتیکی خاصی داشته باشد، بقای آنها به طور معمول بیشتر است. بیماران سیاه‌پوست به احتمال کمتری این جهش‌ها را دارند و هنگامی که این مشکلات رخ می‌دهد، نتایج مطلوبی را که در بیماران سفید پوست دیده می‌شود، تولید نمی‌کنند.
محققان گفتند، در حالی که گزینه‌های درمانی و میزان بقا برای بیماران مبتلا به AML به طور کلی بهبود یافته است، فاصله بین نتایج زنده ماندن بیماران سیاه و سفید در واقع بیشتر شده است.
این مطالعه نشان داد که سیاه‌پوستی به خودی خود یک عامل خطر برای نتایج بدتر از بیماری AML است.
باتناگر گفت: ما نشان دادیم که بله، این اختلافات در بقا وجود دارد. و انجام آزمایشات بالینی این اختلافات را برطرف نمی‌کند، و تفاوتهای ژنتیکی اساسی وجود دارد.
نژاد و قومیت، و نیز عوامل دیگری که در زندگی هر کسی وجو دارد. اگر بخواهیم نابرابری های بهداشتی را برطرف کنیم، باید مشخص کنیم که کجاها وجود دارد. این نیازمند فراخوانی ساختارهای مختلفی است که ممکن است این مشکلات را گسترش دهند.
مترجم: نرگس قاسمی پناه
منبع: webmd
