سوال بزرگ والدین: باید بچه را به مدرسه فرستاد یا نه؟
در مرکز نقشهای که در ذهن من ترسیم میشد، مطالعه انجامشده در شیکاگو بود که ادعا میکرد بچهها میتوانند مقادیر زیادی از ویروس در بینی و گلوی خود داشته باشند، حتی احتمالا بیشتر از بزرگسالان. 2 مطالعه انجامشده در کره جنوبی هم میگویند کودکان میتوانند باعث شیوع ویروس به دیگران شوند. از طرف دیگر، گزارشها از اروپا حاکی از آن است که میتوان مدارس را باز کرد اما سوال این است که آیا میتوان اقدامات پیشگیرانه و احتیاطی کشورهای مختلف یا سطح پایین آلودگی در برخی و آلودگی شدیدتر در برخی دیگر را بر هم منطبق کرد؟
من در بروکلین زندگی میکنم که مدارس در آنجا اواخر شهریور باز میشوند، البته اگر باز شوند. بنابراین من و همسرم وقت کافی برای آماده کردن خودمان با وضعیت جدید را داریم. در ضمن قادریم رایانهها و وای فای لازم برای آموزش از راه دور را برای فرزندانمان تدارک ببینیم.
اما وقتی به عنوان یک متخصص مورد این پرسش قرار میگیرم که چه برنامهای برای آینده دارم، تلاش میکنم از دید یک کارشناس جواب بدهم: ما درباره ویروس کرونا و ارتباط آن با بچهها چه میدانیم و والدین باید چه کنند؟
مگان رانی، متخصص بهداشت بزرگسالان عقیده دارد، از عمر شیوع ویروس کرونا مدتی کوتاه میگذرد بنابراین نمیتوان به این پرسشها پاسخی قطعی داد. هر روز مطالعات متعددی درباره این ویروس در همه جای جهان در حال انجام است اما همه آنها محتوای خوبی ندارند و نمیتوانند به اصطلاح گندم را از کاه تمییز دهند.
با وجود نظرات متفاوت، او و سایر کارشناسان در یک موضوع متفقالقولند: مدارس تنها باید در مناطقی باز شوند که میزان چرخش ویروس در آنها پایین است؛ یعنی کمتر از 5درصد مردمی که آزمایش میشوند، آزمایش مثبت دارند. براساس این معیار، بازگشایی اغلب مدارس در کشور نمیتواند بدون مشکل باشد.
عامل شماره یک، میزان انتقال ویروس در محل زندگی هر فرد است. اگر شما در مناطق داغ انتقال بیماری زندگی میکنید، احتمال اینکه کسی که به مدرسه میآید به دلیلی آلوده شود، زیاد است.
کودکان کمتر از بزرگسالان مبتلا میشوند، اما عفونت کودکان غیرمعمول نیست.
در روزهای اول همهگیری گزارشها درباره ابتلای کودکان آنقدر کم بود که نمیشد فهمید کودکان اصولا مبتلا میشوند یا نه. محققان در آن زمام حدس میزدند، حتی اگر کودکی به بیماری مبتلا شود، اغلب علائم بیماری را نشان نخواهد داد.
مطالعات بعدی نشان دادند گمانهزنیها درست است و به گفته کارشناسان، شواهد روشنی وجود دارند که کودکان هم میتوانند به ویروس مبتلا شوند. با گسترش همهگیری و جمعآوری اطلاعات بیشتر، معلوم شد بچههای کوچکتر در مقایسه با بزرگسالان احتمالا کمتر به ویروس آلوده میشوند، در صورتی که بچههای بزرگتر در خطر مساوی با بزرگسالان در ابتلا به بیماری قرار دارند. اما باز هم نمیتوان مطمئن بود. در اغلب کشورهای با میزان بالای ابتلا، محدودیتها و بستن مدارس بچهها را در خانهها حبس کرد و از منابع آلودگی دور نگه داشت و وقتی بیشتر این کشورها فعالیتها را از سر گرفتند، باز هم بیماری با استفاده از ماسک و فاصله اجتماعی مهار شد.
کارشناسان عقیده دارند، کودکانی که وارد اجتماع میشوند در خطر کمتر ابتلا قرار دارند اما این تفاوت آنقدر معنیدار نیست که براساس آن بتوان تصمیم گرفت که مدارس باید باز شوند یا نه.
در ایالات متحده کودکان زیر 19 سال هنوز حدود 9درصد از موارد آلودگی با کرونا را تشکیل میدهند اما تعداد بچههای مبتلا در تابستان ناگهان بالا رفت و به نیم میلیون مورد رسید. سرعت شیوع ویروس بین بچهها بیشتر از سرعت آن در اواسط زمستان سال قبل بود.
این آمار تنها درباره کودکانی بود که آزمایش روی آنها انجام گرفته. کارشناسان نگران هستند که بسیاری موارد بدون علامت یا با علائم ملایم را از قلم انداخته باشند.
کودکان به کووید- 19 مبتلا میشوند اما موارد مرگ نادر است
با وجود افزایش تعداد مبتلایان بین کودکان، احتمالی که والدین از آن وحشت دارند؛ یعنی بیماری سخت یا حتی فوت کودکان در اثر آلودگی به ویروس، هنوز بسیار کمرنگ است.
کودکان و بزرگسالان تا 20 سال کمتر از 3/0درصد فوتیها را شامل میشوند و از 21 ایالت در آمریکا هیچ مرگی از کودکان مبتلا به ویروس گزارش نشده است. این شاید ازجمله نکات امیدوارکننده این بیماری باشد. گزارشها حاکی از آن است که مرگ تنها نتیجه تلخ این بیماری نیست. بسیاری از بزگسالانی هم که از مرگ جان به در بردهاند، برای هفتهها یا ماهها گرفتار علائم ناتوانکننده بیماری هستند. پزشکان هنوز نمیدانند چند درصد از کودکانی که به ویروس آلوده شدهاند در دبلندمدت نتایج نگرانکننده بیماران بزرگسال را از خود نشان خواهند داد؟
نشانگان مولتیسیستم التهابی، یک وضعیت اسرارآمیز که در بیماری کووید-19 بروز میکند، در 700 کودک مبتلا گزارش و باعث مرگ 11 کودک شده است. هرچند این رقم بخش کوچکی از کودکان مبتلا را شامل میشود، تعداد کودکانی که بستری میشوند، در حال افزایش است.
کودکان میتوانند منبع انتقال ویروس به دیگران باشند اما کسی زمان آن را نمیداند.
انتقال ویروس یکی از چالشبرانگیزترین جنبههای مرتبط با کودکان است که حتی با اعمال محدودیتها حتی دشوارتر هم شده است.
به دلیل آنکه اغلب کودکان مبتلا بدون علامت هستند، بررسیهای خانوادگی و مطالعاتی که مردم دارای علامتهای بیماری را آزمایش می کنند، اغلب کودکانی را که ممکن است منبع آلودگی باشند، نادیده میگیرند. وقتی مدارس بسته باشند و کودکان کمسن بیرون نروند، بیشتر از راههای دیگر، آنها میتوانند ویروس را از بزرگسالان بگیرند.
برای اطمینان از راههای گسترش ویروس، در شکل ایدهآل کارشناسان باید سویههای مختلف ویروسی را که از بچهها گرفتهاند از نظر ژنتیکی بررسی کنند تا بفهمند آنها کجا و کی آلوده شدهاند و آیا آلودگی را به کس دیگری انتقال دادهاند؟
کارشناسان باز هم تکرار میکنند، مطالعه راههای انتقال کار بسیار سختی است.
طبق آخرین مطالعات، احتمالا بچههای کمسنتر ویروس را کمتر از بچههای بزرگتر انتقال میدهند و بچههای بزرگتر در مورد انتقال ویروس بیشتر شبیه بزرگسالان هستند.
والدین باید چه کنند؟
والدین در همه جای جهان میدانند که پاسخ به این سوال آسان نیست. بخش بزرگی از این ماجرا بستگی به شرایط خاص محدودیتهای مدرسه، جمعی که از نزدیک با آنها در تماس هستید، خانواده و فرزند شما مربوط میشود.
کارشناسان با اعتراف به اینکه پاسخ بسیاری از این سوالها را هنوز نمیدانند، عقیده دارند این تصمیمی واقعا پیچیده است و باید هر کاری از دستمان برمیآید بکنیم تا والدین بتوانند تصمیم درست بگیرند.
بعضی کارها هستند که هر کسی از خانه بیرون میرود باید رعایت کند، مثل زدن ماسک یا رعایت فاصله اجتماعی. دکتر رانی میگوید: «من بچههایم را به مدرسه یا هر جای دربسته دیگری که همه افراد در آنجا ماسک نزده باشند نمیفرستم.»
وی ادامه میدهد: «حتی اگر مطمئن نباشیم چه زمانی بچهها مبتلا به ویروس یا باعث سرایت آن میشوند و وقتی به ضررها و فواید این کار نگاه میکنید، بیشتر فرض میکنید بچهها میتوانند مبتلا شوند یا ویروس را منتقل کنند.»
تصمیم درباره بازگشایی مدارس موکول به داشتن تهویه مناسب، حتی در حد پنجرهای باز، محفظههای کوچک برای جلوگیری از سرایت ویروس از ناقلان بیعلامت به سایر افراد و انجام آزمایشهای مکرر برای قطع زنجیره انتقال است.
معلمان و مراقبان مدارس نیازمند وسایل حفاظت فردی هستند. رمز تفاوت وسایل حفاظت فردی است و مدارس باید این وسایل را برای معلمان خود تهیه کنند.
متخصصان عقیده دارند، تا زمانی که این اقدامات احتیاطی و پیشگیرانه درست انجام میشوند، بچهها باید به مدرسه بروند تا اینکه بیرون مدرسه باشند. معلمان هم باید در محیطهای آموزشی ایمنی شغلی داشته باشند. در هر صورت، مهمترین نکته در تصمیمگیری برای مدرسه فرستادن بچهها، سرایت در اجتماع است. تا زمانی که جامعه آلوده به ویروس است، ما نمیتوانیم یک مدرسه را از ویروس پاک نگه داریم.
منبع: New York Times