چرا برخی نوجوانان از تحمل والدین خویش عاجزند؟
برای برقراری ارتباط با فرزند نوجوان‌تان از در دوستی وارد شوید
9 فروردین 1399 ساعت: 16:1



روانشناسان به والدین توصیه می‌کنند که یا خشم و ناراحتی همیشگی نوجوان را نادیده بگیرند و با آن کنار بیایند تا دوره‌اش طی شود یا این‌ که به فرزندشان یادآور شوند که او این حق را دارد که به شیوه خودش فکر و زندگی کند اما لازم است که همیشه و در همه حال رعایت ادب را بنماید.
فرآیند رشد کودک ناخودآگاه میان او و والدینش جدایی می‌اندازد و این فرآیند به‌ویژه در ابتدای نوجوانی به اوج خود می‌رسد که البته دوران ساده و راحتی نیست، نه برای نوجوان و نه برای والدین.
معمولاً با فرارسیدن فصل بهار، حساسیت به گل و گیاه به‌وفور دیده می‌شود اما جالب است بدانید که یک نوجوان معمولاً همیشه به والدین خویش آلرژی دارد و این حساسیت در هر ساعت از شبانه‌روز یا در هر فصل و ماهی ممکن است عود کند! این آلرژی عموماً در سن 13 سالگی آغاز می‌شود و معمولاً چندین ماه و حتی چندین سال ادامه می‌یابد.

قطعاً تحمل رفتار و حرکات تند نوجوانان برای والدین کار آسانی نیست. آن‌ها در این سن و سال به نوعی عادت کرده‌اند که در برابر پدر و مادر خویش موضع‌گیری کنند یا با خشم و عصبانیت از کوره دربروند، اما روانشناسان به والدین توصیه می‌کنند که برای مدیریت این دوران بهتر است که علت و سرچشمه این رفتارها و حرکات را بیابند.

در ابتدای نوجوانی معمولاً فاصله‌ای میان فرزند و والدین شکل می‌گیرد. در این سن، بچه ناگهان به شدت تمایل پیدا می‌کند از اطرافیانش که از او بزرگترند، متمایز شود. قطعاً برای یک نوجوان، متمایز شدن از اطرافیان کار ساده‌ای نیست به‌خصوص که این افراد کاملاً او، حرکات، رفتارها و نیز کل زندگی‌اش را زیر نظردارند.

زمانی‌که نوجوان فاصله‌ گرفتن از والدین خویش را آغاز می‌کند، رفتارش به دو دسته تقسیم می‌شود: رفتارهایی که تمایل زیادی به آن‌ها دارد و نیز رفتارهایی که یا آن‌ها را رد می‌کند یا نسبت به آن‌ها دودل است. هر کدام از این رفتارها برای نوجوان که همیشه در جستجوی شخصیت و فردیت خویش است، تبعات و مشکلات خاص خود را به همراه خواهند داشت.

صبر و احترام متقابل میان نوجوان و والدین
والدین همیشه آرزو می‌کنند که ای کاش نوجوانان رفتارهای آن‌ها را تحمل می‌کردند اما متاسفانه در عمل چنین اتفاقی نمی‌افتد چون این یک خواسته دو طرفه است و به محض این‌که پای درک متقابل میان نوجوان و والدین به میان می‌آید، تمایل شدید به استقلال و خودکفایی نوجوان نیز مطرح می‌شود.

در این شرایط والدین در یک موقعیت ناخوشایند گرفتار می‌شوند، موقعیتی که در آن هیچ‌یک از رفتارها و حرکاتشان مورد قبول بچه‌ها نیستند. اما در این خصوص چه کاری از بزرگتر‌ها ساخته است؟ در جواب باید بگوییم که اتفاقاً این یک نشانه خوب است و باید آن‌ را به فال نیک بگیرید چون به نوعی به شما این اطمینان را می‌دهد که فرزندتان مسیر رشد و تکامل را به خوبی طی می‌کند.

روانشناسان به والدین توصیه می‌کنند که یا خشم و ناراحتی همیشگی نوجوان را نادیده بگیرند و با آن کنار بیایند تا دوره‌اش طی شود یا این‌ که به فرزندشان یادآور شوند که او این حق را دارد که به شیوه خودش فکر و زندگی کند اما لازم است که همیشه و در همه حال رعایت ادب را بنماید. حتی در صورت نیاز، می‌توان به او خاطرنشان کرد مسیری که در پیش گرفته ‌است، دوام چندانی نخواهد داشت اما چون زندگی خودش است، سایرین هم به او این اجازه را می‌دهند که به شیوه خودش زندگی را درک کند.

یادتان باشید شما به عنوان والد، این توان را دارید که چنین شرایط پیچیده‌ای را به بهترین شکل ممکن مدیریت کنید، بنابراین به‌جای این‌که سربه‌سر نوجوانتان بگذارید یا بالعکس مدام با او قهر کنید و به او بی‌محلی نمایید، از در دوستی وارد شوید! از این موقعیت استفاده کنید و با دقت بر روح و روان فرزندتان تمرکز کنید.

پای حرف‌های او بنشینید و به پیشنهادهایی که می‌دهد با دقت گوش کنید. به عنوان مثال اگر قرار است به مدرسه او بروید، اجازه دهید که خودش لباس شما را انتخاب کند. چراکه نه؟ سخت‌گیر نباشید! زندگی را زندگی کنید و در عمل آن‌ را به دلبندتان نیز بیاموزید.

روانشناسان معتقدند به محض این ‌که نوجوان فرصت تحقق توانایی‌ها، علاقه‌مندی‌ها و نیز آرزوهایش را به‌دست می‌آورد، ناخودآگاه عکس‌العمل‌های آلرژیک وی نسبت به والدینش نیز فروکش می‌کند!


ترجمه: عفت عباسیان
منبع: www.santemagazine.fr
دیدگاه کاربران

ممکن است این مطالب هم برای شما مفید باشد

طراحی و اجرا توسط: هیاهو